بی دل
آری ,تو آنکه دل طلبد آنی.
اما
افسوس!
دیریست کان کبوتر خون آلود,
جویای برج گمشده ی جادو,
پرواز کرده است...
(........)
اندر صف دل سوختگان
تا ما به سر کوی تو ارام گرفتیم اندرصف دل سوختگان نام گرفتیم
در اتش تیمار تو تا سوخته گشتیم در کنج خرابات می خام گرفتیم
از مدرسه و صومعه کردیم کناره در میکده و مصطبه ارام گرفتیم
خال و کله تو صنمادانه و دامست ما در طلب دانه ره دام گرفتیم
یکچندبه اسایش وصل تو به هروقت ازباده اسوده همی جام گرفتیم
امروز چه ار صحبت ما گشت بریده این نیز هم از محنت ایام گرفتیم
(. . . . . )
اگه گفتین این شعره از کدوم شاعره؟؟
همه بودن ها کلیشه..
در خزان برگ ریزان پراز اندوه چشمانم
کسی بیدار نیست..
یک نفر در چشم من
من را ،ندید..
یک طراوت ،
درد بی تابی احوالم ندید..
یک نفر هم
دفتر مشق مرا امضا نکرد..
سررسید فصل پر اندوه
پاییزمرا
از نو نکرد..
بر تمام ماه و ساعت های من
مهر بی مهری ،نشان غم زده ،
بر تمام خنده های جاریم،
حکم زندان نفس هایم زده..
اشتباهم تا به کی دل بستن است..؟
تا به کی دل خوش ز فردای عبث؟
پنجره دنیای من را دید و
بست..
حنجره من را شنید و
خواند و رفت..
ابر ها را این میان
نیکو ستایش میکنم ،
شب تا سحر
بر تمام ارزو هایم
ببارید وبرفت...!!
(خودم)
چه ارزوها که داشتم من ودیگر ندارم.
چها که میبینم وباور ندارم.
چها ،چها ،چها ،که میبینم وباورندارم.
حذر نجویم از هرچه مرا بر سر اید.
گودراید ،دراید
که بگذرندارد ومن هم که بگذار ندارم.
اگرچه باورندارم که یاور ندارم.
چه ارزوها که داشتم من ودیگر ندارم.
سپیده سرزد ومن خوابم نبرده باز.
نه خوابم که سیر ستاره و مهتابم نبرده باز.
چه ارزوها که داشتیم و د گر نداریم ،
خبر نداریم.
خوشا کزین بستر ،دیگر ،سربر نداریم.
درین غم ،چون شمع ماتم ،
عجب که از گریه ابم نبرده باز.
چها چها چها که میبینم وباور ندارم.
چه ارزوها که داشتم من و دیگر ندارم..
کاش اهن بودم تا بتونم تیغه ی تیز یه گاواهن شم..
کاش هیزم بودم،تا بتونم تو اطاق چپراروشن شم..
کاش گندم بودم،تایه تیکه نون بشم توسفره های خالی.
کاش مردم بودم تابرم به جنگ هرمترسک پوشالی
کاش من ما می شد!
کاش تو ،من بودی.
کاش ظلمت کم بود
کاش روشن بودی..
کاش ماهی بودم تابشم اسیر تورماهی گیرگشته ..
کاش کفتر بودم تا بشم شام یه صیاد فقیر گشنه..
کاش مرهم بودم ،واسه رد زخم تازیانه ی تکراری!!..
کااشش...